Hoe Rob een bezoek bracht om nooit te vergeten ...
Elke dag maken onze hardwerkende collega's een onvergetelijke indruk. Op de planeet, op onze klanten en op elkaar. Deze momenten leveren een schat aan verhalen op. Verhalen die nog nooit eerder het daglicht zagen. Hoog tijd om ze met de wereld te delen. Deze keer: wanneer Chourak de ziekte ALS krijgt en niet meer kan werken, steken zijn collega’s voor hem de handen uit hun mouwen.
Het nieuws sloeg hard in. Chourak, altijd vol energie en met een glimlach op zijn gezicht, kreeg van de ene op de andere dag te horen dat hij ALS had. Een ziekte die zijn spieren langzaam uitschakelt. Het nieuws raakte mij en mijn collega’s diep. Als zijn leidinggevende op Schiphol ken ik Chourak goed. Iedereen zag hem als de optimist, een energieke kracht in ons Vebegoteam die maar al te graag over de werkvloer kwam. Maar nu moest hij zijn werk neerleggen, en zich voorbereiden op een moeilijk afscheid.
Een onvergetelijk bezoek
Ik herinner mij nog goed hoe het begon. Chourak voelde zich niet lekker. ‘Ach, het is maar een griepje’, zei hij, positief als altijd. ‘Daar ben ik zo bovenop.’ Maar toen hij na een paar dagen tóch naar de dokter ging, werd al snel duidelijk dat het iets anders was. Niet veel later hoorde hij die allesveranderende woorden: ‘Meneer, het spijt me. Het is ALS.’
Na zijn diagnose ging ik samen met een aantal collega’s bij hem op bezoek. Zijn vrouw verwelkomde ons hartelijk, maar bij binnenkomst voelde de sfeer zwaar. Daar zat Chourak, kwetsbaar maar dankbaar voor onze komst. We raakten langzaam aan de praat. Hij begon te vertellen over de fijne buurt en de goede verzorging die hij kreeg. Zijn positieve blik op het leven sierde hem nog steeds. Maar zijn grote zorgen waren duidelijk voelbaar, vooral over de toekomst van zijn gezin. Hoe gaan ze het in vredesnaam redden zonder zijn inkomen?
Op de terugweg merkten we dat de zorgen van Chourak iedereen diep raakten. In zo’n situatie wil je je geen zorgen hoeven maken over geld, dat besefte iedereen. Het voelde dan ook bijna vanzelfsprekend dat zijn collega’s meteen besloten om een fundraiser voor hem en zijn familie te organiseren, om hem te helpen zijn zorgen iets te verlichten. Iedereen deelde wat ze konden missen, zonder daar ook maar 1 seconde over na te denken.
Een aantal weken later gingen we opnieuw op bezoek bij Chourak. ‘Chourak, voordat we hierheen kwamen, organiseerden jouw collega’s een bijzondere fundraiser. Hiermee haalden ze een mooi bedrag op. Voor jou, en je gezin.’ Zijn ogen vulden zich met tranen. Hij keek me ontroerd aan, en knikte. Woorden waren niet nodig, zijn ogen vol dankbaarheid spraken genoeg.
In de maanden die volgden moest Chourak zijn werk noodgedwongen neerleggen. En hoewel dit voor alle betrokkenen een ontzettend moeilijke tijd was, vond ik het bewonderingswaardig dat we met z’n allen - net als familie - verder keken dan het werk dat iemand verricht. Het klinkt cliché, maar het is de mens waar we het voor doen. We kunnen alleen maar hopen dat we hier anderen mee inspireren, zodat we van de wereld een fijnere plek maken voor iedereen.
