Hoe Janneke Poléanne’s hart raakte met haar zorg...
Elke dag opnieuw maken onze hardwerkende collega's een onvergetelijke indruk. Op de planeet, op onze klanten en op elkaar. Deze momenten leveren een schat aan verhalen op. Verhalen die nog nooit eerder het daglicht zagen. Hoog tijd om ze met de wereld te delen. Deze keer: Poléanne loopt een dag mee met zorgmedewerker Janneke. Een ontroerende ochtend die zich vult met muziek, tranen en diepe waardering.
Het is vroeg in de ochtend wanneer we de auto instappen. Waar mijn dag normaal gesproken vol zit met meetings, loop ik vandaag mee met collega Janneke in de thuiszorg. ‘Vanmorgen bezoeken we 5 cliënten’, begint Janneke. ‘Dit doen we altijd met een heel strak tijdsschema, maar niet per se in een bepaalde volgorde. Op één uitzonderding na, en dat is meneer Pietersen. Die doen we in de ochtend altijd als laatste.’ Meneer Pietersen is 90 jaar en verloor 3 maanden geleden zijn vrouw. Ze waren 60 jaar getrouwd. Nog geen maand later verloor hij zijn dochter, die zo aan haar moeder gehecht was dat ze overleed aan verdriet. ‘Straks - aan het eind van de ochtend - wil ik dat jij hem wakker maakt’, vertelt Janneke verder. ‘En dat zal niet makkelijk zijn.’
Een warmhartige wekker
Zodra ik het huis van meneer Pietersen binnenstap, word ik omringd met foto’s en herinneringen van hem en zijn liefdevolle gezin. Ik slik de brok in mijn keel weg, en loop naar zijn kamer waar ik de radio die luid door de speakers dreunt wat zachter zet. De eerste poging: ik tik de meneer aan, en schudt hem rustig heen en weer. Maar in plaats van de dag tegemoet te gaan, trekt hij de deken nog verder over zich heen. Na meerdere keren schudden, tikken en fluisteren besef ik me dat het mij niet lukt. Ik haal Janneke, en met aandacht en liefde weet ze meneer Pietersen uit bed te halen. Daar staat hij dan: 90 jaar, in een luier en verdwaald in een wereld waar hij niet meer wil zijn. Janneke ziet het verdriet en de verdwaasdheid in zijn ogen. Ze pakt hem liefdevol bij de hand en wast hem. Na deze goede zorg kijkt ze wat geschrokken naar de klok. We zijn al ver over de tijd. Toch stelt ze een vraag: ‘Wilt u misschien een liedje voor ons zingen?’
Op de eerste rang
Tot mijn verbazing laat hij zich dat niet twee keer vragen. ‘Dat is goed’, zegt hij terwijl hij zijn gitaar erbij pakt. ‘Gaan jullie dan even zitten?’ Janneke vertelde me eerder dat hij zijn eigen muziekzaak had en zijn leven lang muziek maakte. ‘Dit is een nummer voor een meisje uit Apeldoorn dat ik meer dan 70 jaar geleden leerde kennen. Toen ik in de oorlog hielp, bleef zij thuis.’ Hij begint te spelen en het nummer raakt ons direct. Voor een moment verliest meneer Pietersen zichzelf in zijn liefde voor muziek. Met tranen in mijn ogen bewonder ik deze man. ‘Ik weet nóg wel een paar nummers’, zegt hij zacht glimlachend na de laatste toon. ‘Maar jullie moeten wel meezingen.’ En zo zitten we om 8 uur ’s ochtends met z’n drieën ‘Het kleine café aan de haven’ te zingen.
Allesveranderende minuten
Die ochtend volgen er nog veel klassieke Hollandse nummers. De tijd lijkt Janneke niet meer te deren. Eenmaal op de terugweg zegt ze: ‘Dit is waarom we meneer Pietersen als laatste bezoeken. Dat ene geluksmoment dat wij hem bieden door 10 of 20 minuten langer te blijven, is ons alles waard.’ Ik kijk Janneke aan. Haar persoonlijke, oprechte aandacht raakt mij diep. Ze wist van haar eerste cliënt dat er 3 huizen verderop puppy’s waren geboren, en dat haar haakwerk goed beviel bij de bingo in het gemeentehuis. En van haar derde cliënt dat het achterkleinkind was geslaagd. We zijn zelfs nog langs de voedselbank gegaan om een pakket op te halen voor een cliënt die dat zelf niet meer kon. Ik hoop dat ik – als ik net zo oud ben als meneer Pietersen – ook een Janneke heb die mij de dag doorsleept. Het zijn zorgmedewerkers als Janneke die iedere dag het verschil maken. En daar kan ik alleen maar een diepe buiging voor maken.
